Vind je kracht, verhaal van Stephanie

Gepubliceerd op 19-09-2017

Mijn reis naar een nieuw leven
Beton is hard

Op de eerste mooie lentedag van het jaar, besloot ik om, nadat ik een hele dag op kantoor had gezeten, eerst naar mijn paard te gaan en wat buitenlucht op te snuiven. De laatste zonnestralen van die dag schenen op mijn gezicht en voor even was alles vergeten. De belofte van voorjaar hing in de lucht en maakte het leven mooi. Een stalgenoot had die dag haar paard moeten laten inslapen en ik voelde nog meer dankbaarheid dan anders dat ik mijn maatje nog had. Ik besloot hem uit de wei te halen, op zijn rug te klimmen en naar stal te rijden.

Gewoon om even te genieten. Het idee was leuk, de uitvoering ging mis. Ik was er met mijn aandacht niet bij, mijn paard had trek in het eten wat in het verschiet lag en was dus ook met zijn aandacht elders. Terwijl ik op zijn rug klom zette hij een stap naar voren en ik landde iets te ver naar achteren op zijn rug. Dat voelde vreemd voor hem en wat vreemd is, is eng. Hij rende een paar stappen waardoor ik helemaal uit balans raakte en hij alles nog enger vond. Hij zette het op een rennen. Boem, daar lag ik. Mijn hoofd ving de klap op.

Stilte volgde…
In eerste instantie leek het mee te vallen. Een bult op mijn hoofd en hoofdpijn. Dat duurde echter niet lang. Al snel bleek dat ik niet meer kon nadenken. Pogingen om thuis te werken mislukten. Ik maakte fouten en begreep niet meer wat ik deed, of wat ik zou moeten doen. Door het huis lopen, bijvoorbeeld naar de keuken voor drinken, putte me totaal uit. Het geluid van stemmen kon ik niet verdragen, het galmde door mijn hoofd en deed enorm veel pijn. Gesprekken voeren was ook geen succes.

Ik had moeite om de juiste woorden te vinden en bovendien putte het me meteen uit om na te denken en stemgeluiden te verwerken. Weet je trouwens hoeveel mensen met een hoge stem praten en hoe snel mensen eigenlijk praten? Ik nu wel en het zijn er heel veel en ze praten héél snel ;-).

Alles wat ik probeerde, bleek overbelasting te veroorzaken. Rechtop zitten met mijn ogen dicht was nog het beste. Als ik ging liggen leek het alsof mijn hersenen naar de achterkant van mijn schedel zakten, god wat een pijn en een ellendig gevoel gaf dat. De huisarts vermoedde een hersenkneuzing wat later door de neuroloog werd bevestigd. Wat ik eraan kon doen?

Rustig aan doen, maar wel zoveel doen als maar kon. Dat gaf de beste kans op herstel. Het meeste herstel zou in het eerste halfjaar plaatsvinden, dus door zo veel te doen als ik maar kon had ik de meeste kans op een goed herstel.

Daar zat ik dan. Mijn leven stond stil. Letterlijk. Het was ook stil. Ik kon niet tegen de prikkels van een beeldscherm. Geen internet, social media. Ik kon een telefoongesprek nauwelijks aan. Een kort telefoontje per dag. De deur uit was te veel inspanning en gaf te veel prikkels die ik niet kon verwerken. Stilte. Op mijn krukje bij het keukenraam keek ik naar de vogels. Enthousiast vlogen ze heen en weer op zoek naar eten. Mijn tv. Na een poosje was ik uitgeput en verhuisde ik weer naar mijn bed. De lucht was grijs. Een enkele meeuw vloog door de lucht. Ik sloot mijn ogen. Ik voelde me doodeenzaam.

Hoop, geloof en vertrouwen
Gelukkig had ik mijn lieve ouders die mij steunden waar ze maar konden. Maar beter worden moest ik zelf doen. Ik wist dat ik kon herstellen. Er was niets wat daarop wees, maar diep van binnen wist ik het. Ik geloofde er volledig in en had er vertrouwen in dat het me zou lukken. Ik zou een nieuw leven creëren. Ik had alleen geen idee hoe ik dat voor elkaar kon krijgen.

Van mijn moeder kreeg ik wat Happinez bladen. Lezen was te veel, maar af en toe een paar plaatjes kijken was fijn. Bovendien lag er iets naast me om te doen. Het idee dat ik op ieder moment iets kon pakken om te doen, gaf al een goed gevoel. Beter dan alleen het dekbed als gezelschap of een lege tafel. In één van die bladen stond een artikel over Jin Shin Jyutsu. Het ging over handoplegging, iets wat ik altijd al reuze interessant had gevonden. Er stond in dat door je vingers te omsluiten, je energie beter ging stromen.

Klonk als iets wat ik goed kon gebruiken en aangezien ik duidelijk niets beters te doen had, ging ik de plaatjes nadoen. Vanaf de eerste vinger voelde ik een tinteling in mijn hoofd en mijn lichaam. Ik had geen idee wat het was, maar besloot lekker zo te blijven zitten en te zien wat er zou gebeuren. Na misschien wel een uur had ik 10 vingers gehad en was ik zo moe dat ik in slaap viel. Toen ik wakker werd voelde ik me stukken beter. Ik voelde me zo fit dat ik zeker wist dat dit mijn herstel ging helpen. Ik kon zelfs een paar uur opblijven.

Hoewel het leek alsof ik zo weer de oude zou zijn, bleek dat natuurlijk niet het geval. Als je je heel rot voelt, heeft een hele kleine verbetering een veel groter effect dan wanneer je je om te beginnen al goed voelt. Maar hé, ik voelde me beter dus ik zou mijn lichaam gaan helpen. Alle beetjes helpen immers. Mijn herstelproces was gestart, ik had een begin gevonden.

Luisteren naar mijn lichaam
Wat er gebeurde was dat ik leerde om naar mijn lichaam te luisteren. Ik ging voelen wat er in mijn lijf en hoofd gebeurde en vroeg me af wat het betekende. Wat wilde mijn lichaam mij vertellen? Als ik zus deed, wat was daar dan het effect van en als ik zo deed, wat had dat dan tot gevolg? Zo leerde ik de grenzen van mijn lichaam kennen. Wat ik wel kon en wat niet.

Ik leerde pijn te herkennen. Wanneer was het pijn als gevolg van (over)belasting en wanneer was het genezingspijn? Luisterend naar mijn lichaam ontdekte ik hoe ik het beste kon trainen. Wat kon ik doen, wanneer en op welke manier? Maar ook wat het effect van trainen was op het herstelproces. De samenwerking met mijn lichaam verdiepte zich tot een hechte band.

De innerlijke psycholoog
Gelijktijdig liep er nog een ander proces. Al vanaf een van de eerste momenten wist ik dat het tijd was om mezelf eens onder de loep te nemen. Persoonlijke ontwikkeling om het maar met een mooie term te benoemen. Als alles stil is en jij stil staat, word je onvermijdelijk met jezelf geconfronteerd. En al die confrontaties lossen pas op, als jij de oorzaak oplost. Dat kreeg ik erbij cadeau. Lichaam en geest vormen een eenheid, het één kan niet zonder het ander herstellen.

Ik wist dat ik deze klap niet zomaar had opgelopen en dat het leven me wel degelijk iets wilde vertellen. En dus ging ik aan de slag. Wekenlang aaneengesloten kreeg ik levenslessen te verwerken. Het kon niet op, zo leek het. Gratis aangeboden door het leven. In het begin was het vooral een zware en bijna ellendige klus. Maar naarmate ik verder kwam, ging het makkelijker en op een gegeven moment werd het zelfs leuk. Inzichten in mezelf ontstonden en ik leerde in de loop van maanden om mezelf mentaal in balans te brengen.

Ik ging anders naar het leven kijken en het leven begon me toe te lachen. Het werd mooier dan ooit en ik voelde me mentaal een mooier mens dan ooit. Al mijn levenslessen schreef ik op in de vorm van gezegden en ik heb er zelfs een heerlijk inspirerend boek van gemaakt, onder de titel Eigentijdse Wijsheden. Het werd uitgegeven op 3 oktober 2015 en ineens was ik een echte auteur. Het was zo’n bijzondere mijlpaal!
Ik ben er nooit meer mee gestopt om mezelf een spiegel voor te houden. Het is een gewoonte of leefstijl geworden. Ik creëer gaandeweg de persoon die ik wil zijn.

De maatschappij
Ondertussen ging het leven gewoon door. Het leven van anderen tenminste. Doordat ik niet kon meedraaien in de maatschappij, leek het alsof ik op de tribune zat van een schouwspel. Ik zat en ik keek. Het schouwspel speelde zich in een razend tempo af, maar aan het einde leek er eigenlijk niet zoveel veranderd te zijn. Na lange tijd veranderde mijn kijk en zag ik dat het leven meer is dan de maatschappij (het schouwspel) die we met zijn allen gecreëerd hebben. De maatschappij is eigenlijk een invulling van het leven. Een manier van leven. Dat inzicht vormde een belangrijke basis voor mijn persoonlijke ontwikkeling.

Die maatschappij had zo haar eigen ideeën. Wie erbuiten valt, laten we niet vallen. Die halen we terug. Zo’n reddingsboei is fijn als je een schipbreukeling bent. Maar in mijn geval leverde het nogal wat uitdagingen op. In een door tijd geregeerde maatschappij waarin haast geboden is, is weinig ruimte voor een uitgebreid herstelproces. Een hersenkneuzing wordt vaak gelijk gesteld aan een hersenschudding, wat naar mijn mening absoluut onterecht is.

De verwachtingen ten aanzien van het herstelproces zijn daar echter wel op afgestemd. Na een half jaar werd van mij verwacht dat ik de hoop op herstel opgaf en ging accepteren dat ik restletsel had. Dat het letsel aan de buitenkant niet zichtbaar was, hielp ook niet mee voor de beeldvorming van derden. En het herstelproces duurde langer, veel langer zelfs, dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Hierdoor kwam ik in de knel. Ik wilde graag weer mee kunnen komen, ik wilde graag doen wat er van me verwacht werd. Maar steeds leverden mijn pogingen enorme terugvallen op. Ik viel echt buiten de boot.

Uiteindelijk realiseerde ik me dat ik een keuze had: restletsel accepteren of mijn herstelproces doorzetten. Ik besloot om mijn eigen koers te gaan varen, want uiteindelijk ben ik de enige die verantwoordelijk kan worden gesteld voor de kwaliteit van mijn leven. Het was hard werken maar langzaam kwam de kust in zicht. Ik wist aan land te komen. Na anderhalf jaar was ik in staat om een aantal dagdelen in de week te werken. Na drie jaar zette ik mijn bedrijf Inspired by Life op (een trainingsproces op zich :-) ). Onlangs kon ik zelf met de auto een hele dag naar een druk evenement. Er staat vierenhalf jaar op de teller. Natuurlijk kan ik in die week erna niet zo veel aan, maar hoewel ik nog niet helemaal hersteld ben, heb ik een prachtig leven. En ik ga door… altijd. Herstellen is een levensstijl geworden.

De wereld in…
Alles wat ik gaandeweg heb geleerd heb ik opgeschreven. Er is zo veel wat bijdraagt aan herstel, maar wat niemand mij kon vertellen. Ik ben niet de enige die tussen wal en schip valt. Ik wil niet dat mijn kennis alleen bij mij blijft. Ik gun het anderen om hun levenskwaliteit te verbeteren omdat ik weet hoeveel leven waard is! Sommigen kunnen nog heel veel herstel bereiken, anderen niet. Maar zelfs al is er nog maar een procent verbetering mogelijk, jij leeft met NAH en je weet hoeveel een procent waard kan zijn…

Op 3 oktober komt mijn boek Hersenletsel, balans in je leven uit. De subtitel luidt Wat je niet ziet, dat is er niet. Of toch wel?
Alvast een kijkje nemen in het boek? Dat kan hier.